Ο Γουστάβο Πογέτ ξεκίνησε την καριέρα του στον πάγκο της Εθνικής μας ομάδας με νίκη: την περασμένη Παρασκευή η Ελλάδα κέρδισε την Ρουμανία στο Βουκουρέστι. Σε όποιους αγαπούν να βλέπουν σημάδια αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Με νίκη (κόντρα στην Φινλανδία και μάλιστα σε επίσημο ματς) είχε ξεκινήσει ο Αγγελος Αναστασιάδης: δεν μακροημέρευσε. Αντίθετα ο Σκίμπε και ο Φαν τ΄Σκιπ, που ξεκίνησαν με ήττες, έμειναν στον πάγκο της Εθνικής λίγο περισσότερο.
Το δεύτερο ήταν χρήσιμο
Θα πάω κόντρα στο ρεύμα και θα πω ότι πιο πολύ από το πρώτο ημίχρονο της Εθνικής μας στο Βουκουρέστι, αυτό που αποθέωσε ο Τύπος γράφοντας ως συνήθως υπερβολές, εμένα μου άρεσε το δεύτερο. Διότι σε αυτό η Εθνική μας δεν δημιούργησε καμία απολύτως ευκαιρία, υπέφερε από τους Ρουμάνους που μετά από ένα κακό σαρανταπεντάλεπτο μπήκαν ορεξάτα, δεν κατάφερε να διορθώσει την εικόνα της, αλλά κράτησε το 0-1 και τελικά κέρδισε. Γνωρίζοντας καλά την Εθνική, τους παίκτες της, τους τριγύρω παράγοντες και το πόσο άγχος έχουν όλοι να φτάσει η ομάδα σε κάτι που να μοιάζει με επιτυχία, λέω πως το ότι η Εθνική κράτησε το 0-1, χωρίς να κάνει σωστά σχεδόν τίποτα είναι καλό σημάδι. Διότι όλοι θα θέλαμε η Εθνική μας να παίζει όσο καλά έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά τα πρόσφατα προηγούμενα της ομάδας αυτής λένε ότι είναι πιο πιθανό να παίξει σε πολλά ματς όπως έπαιξε στο Βουκουρέστι στο δεύτερο ημίχρονο. Κι αν παίζοντας έτσι η Εθνική κερδίζει, τότε ο Πογέτ και θα αγαπηθεί και θα βοηθήσει πραγματικά την βασανισμένη Εθνική μας να γυρίσει σελίδα.
Όλα κανονικά μετά από καιρό
Στο πρώτο ημίχρονο στο Βουκουρέστι η Εθνική μας ήταν καλή γιατί η ενδεκάδα της δεν είχε τίποτα το παράξενο: μετά από κάμποσο καιρό δεν υπήρξε καμία προσπάθεια να χωρέσουν όλοι οι καλοί, παίζοντας σε θέσεις που δεν τους ταιριάζουν. Τερματοφύλακας ήταν ο Βλαχοδήμος, ο καλύτερος που έχουμε. Στην άμυνα έπαιζαν δεξιά ο Ρότα (κι ας μην εντυπωσιάζει στην ΑΕΚ) κι αριστερά ο Τσιμίκας (κι ας μην είναι βασικός στην Λίβερπουλ) – δυο κανονικά πλάγια μπακ δηλαδή. Κανονικοί στόπερ είναι και ο Χαζτηδιάκος και ο Μαυροπάνος: κανείς δεν είναι αριστεροπόδαρος, αλλά παίζοντας στο κέντρο της άμυνας από μικροί βγάζουν το ψωμί τους σε καλά πρωταθλήματα. Αρμονική, αν όχι και ποιοτικότατη, μου φάνηκε και η μεσαία γραμμή. Ο Μπουχαλάκης μπορούσε να παίρνει επιθετικές πρωτοβουλίες (όχι τυχαία σκόραρε γιατί πάτησε περιοχή) κι ο Σιώπης δίπλα του έτρεχε για τρεις γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Μπροστά τους έπαιξε ελεύθερος ο Μάνταλος, που ο Πογέτ γνωρίζει από το πέρασμά του από την ΑΕΚ και μπορεί να του δείξει ό,τι στην ΑΕΚ του λείπει, δηλαδή εμπιστοσύνη. Τέλος η Εθνική μας είχε ένα κανονικό δεξί εξτρέμ, τον Λημνιό, κι ένα κανονικό φορ, τον Γιακουμάκη: δεν είναι ίσως οι πιο θεματικοί επιθετικοί του κόσμου αλλά ξέρουν ο πρώτος τι πρέπει να κάνει τακτικά κι ο δεύτερος να βάζει γκολ – σκόραρε μάλιστα κι απλά το γκολ του δεν μέτρησε γιατί ήταν για εκατοστά ακάλυπτος. Δίπλα στους δυο υπήρχε η μοναδική ίσως έκπληξη της ενδεκάδας δηλαδή ο Πέλκας. Που δεν είναι εξτρέμ, αλλά άφηνε την πλάγια γραμμή στον Τσιμίκα και πλαισίωνε το φορ. Κι αρκούσε αυτή του η απλή κίνηση για να δημιουργεί η Εθνική υπεραρρυθμίες, να φτάνει ο ίδιος σε θέση βολής και να ψάχνονται οι Ρουμάνοι, που για ένα ημίχρονο δεν είχαν καταλάβει που και πως έπαιζε – άλλωστε το ματς ήταν φιλικό. Στο δεύτερο ημίχρονο αυτοί ξύπνησαν (και γιατί ο νεαρός Ιορντανέσκου, που έκανε κι αυτός ντεμπούτο, έκανε τρεις μαζεμένες αλλαγές στο 60΄) ενώ η Εθνική μας μπερδεύτηκε. Ο Μπακασέτας που μπήκε στη θέση του Μπουχαλάκη μπορεί πολλά, αλλά όχι να παίζει στην ίδια ενδεκάδα με το Μάνταλο, ο Δουβίκας δεν είναι εξτρέμ και ο Παυλίδης δεν είναι Γιακουμάκης.
Η Εθνική μας έχασε τη συνοχή της στη μεσαία γραμμή και την επιθετική της οργάνωση, αλλά ο Πογέτ στο 80΄ έβαλε τον Αλεξανδρόπουλο (αντί του Πέλκα) και τον Χατζηζιοβάνη στη θέση του Μάνταλου, αποκατάστησε κάπως τη λογική στην ενδεκάδα και έδειξε να κατανοεί τη θέληση των παικτών του να κρατήσουν τη νίκη έστω και χωρίς να δημιουργούν κινδύνους στον αντίπαλο. Το ότι ο Πογέτ καταλαβαίνει αυτή την ανάγκη των παικτών του για νίκες (με οποιοδήποτε τρόπο) είναι σημαντικό: στην Ελλάδα είμαστε. Οι πρώτοι που πανηγυρίζουν κάθε είδους 1-0 (όπως κι αν αυτό προκύπτει) είναι οι παίκτες. Αυτοί είναι που εκτιμούν πρώτοι από όλους κάθε προπονητή που τους καταλαβαίνει.
Τρεις συμβουλές
Δεν υπάρχουν κάπου διαθέσιμοι για την Εθνική ομάδα παίκτες που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν χρησιμοποιηθεί: στα χρόνια του Φαν τ΄Σκιπ κλήθηκαν πάνω από 50! Ο Πογέτ πρέπει να φτιάξει κάτι καινούργιο με παλιά υλικά: δεν είναι απλό και για αυτό έχει τη συμπάθειά μου. Θα του έδινα τρεις συμβουλές αφού παρακολουθώ την Εθνική μας πολλά χρόνια πριν αυτός την δει ως προορισμό καριέρας. Η πρώτη να φτιάξει μια ομάδα που να μπορεί να παίζει άμυνα και να κερδίζει 1-0, γιατί αυτό είναι το μόνο ποδόσφαιρο που οι πιο πολλοί παίκτες του καταλαβαίνουν Η δεύτερη να ποντάρει μόνο σε όσους στην Εθνική θέλουν να πηγαίνουν: δεν τρέχει και τίποτα αν δεν είναι οι καλύτεροι. Και η τρίτη να μην ακούει τα καλά λόγια που θα του λένε όταν παίρνει ένα αποτέλεσμα: ο Φαν τ’ Σκιπ που τα άκουγε και τα χαιρόταν, γιατί νόμιζε πως οι δημοσιογράφοι που του τα λένε επηρεάζουν τους παράγοντες που αποφασίζουν, σήμερα είναι χωρίς δουλειά.
Μια καλή σχέση
Το ντεμπούτο του Γουστάβο Πογέτ ήταν θετικό, όχι γιατί η Εθνική κέρδισε, αλλά γιατί φάνηκε να υπάρχει μια πιθανότητα να δημιουργηθεί μια καλή σχέση ανάμεσα στον κόουτς και το γκρουπ των παικτών της Εθνικής. Υπάρχει μεταξύ τους κάτι κοινό: η ανάγκη να σωθούν καριέρες. Ο Πογέτ, όπως ακριβώς και οι πιο πολλοί από τους παίκτες που αγωνίζονται στην Εθνική μας, έχει χρόνια να κάνει κάτι σημαντικό – κάτι δηλαδή που να μπορεί να το βάλει στο βιογραφικό του. Στο Βουκουρέστι στο ντεμπούτο του προετοίμασε ένα φιλικό ματς για να το κερδίσει (κι όχι για να το χρησιμοποιήσει για να κάνει δοκιμές) και το διαχειρίστηκε σαν επίσημο: η ομάδα του στο πρώτο ημίχρονο έπαιξε για να σκοράρει και στο δεύτερο για να πάρει αποτέλεσμα. Τα κατάφερε και στους δυο τομείς. Το μόνο κακό είναι ότι και σε προηγούμενα φιλικά τα χε πάει υπέροχα η Εθνική μας: πέρυσι τον Ιούλιο είχε κερδίσει την Νορβηγία κι είχε πάρει ισοπαλία από το πανίσχυρο Βέλγιο που προετοιμαζόταν για τα τελικά του Euro2020. Και τότε η ομάδα είχε αρέσει, αλλά στα μπαράζ για το μουντιάλ του Κατάρ δεν έφτασε γιατί δεν μπορούσε να κερδίσει το Κόσοβο. Για αυτό ας έχουμε χαμηλά τη μπάλα: ο Πογέτ έχει μπροστά του επίσημα ματς να κερδίσει. Στα φιλικά έσκιζε κι ο Φαν τ’ Σκιπ. Στα επίσημα αναρωτιόταν τι διάβολο συνέβαινε και οι παίκτες δεν έκαναν όσα τους ζητούσε…
